شهید احمد توکلی پور

دانشجوی  مقطع کارشناسی رشته  علوم سیاسی

تاریخ و محل تولد: 5 بهمن 1338، لار

تاریخ و محل شهادت: 23 تیر 1361، شلمچه، عملیات رمضان

مزار:

زندگینامه

او را جواد صدا می زدند. جواد دوره ابتدائی را از شش سالگی در دبستان ۱۷ شهریور شروع کرد و راهنمایی را در مدرسه امیرکبیر گذراند. در دبیرستان شهید مطهری شیراز مشغول به تحصیل شد و پس از قبولی در دوره دانشسرای مقدماتی، آن را با موفقیت به پایان رساند. به دلیل اینکه مدرسه را یک سال زودتر شروع کرده بود و سنش به سربازی نمی رسید از این فرصت استفاده کرد و به علت علاقه شدیدش به ادبیات در این رشته ثبت نام کرد و دیپلم خود را در این رشته گرفت. پس از شرکت در کنکور سراسری دانشگاه، در رشته علوم سیاسی دانشگاه تهران قبول شد. همزمان با تحصیل در دانشگاه، در مدارس جنوب تهران (یاغچی آباد) به تدریس می پرداخت. احمدپس از انقلاب فرهنگی و تعطیلی دانشگاهها به لار برگشت و بعنوان آموزگار برای دو سال در بنارویه مشغول به تدریس شد. طی این مدت، فعالیت و کوششهای زیادی با همکاری جهاد سازندگی انجام داد به طوری که تمام اهالی روستای محل خدمتش شیفته اخلاق و اعمال او شده بودند. پس از تعطیلی مدارس با وجود اینکه سرپرستی خانواده اش را بر عهده داشت در ۲۳/۳/۶۱ عازم جبهه شد.

«ما فعلاً در پایگاه شهید باهنر اهواز هستیم. مادر عزیز نمی دانی اینجا چقدر با صفاست و در اینجا انسان همیشه به یاد خداست. تا حالا به جبهه نرفته ایم. ما را به حمله نمی برند و در شهر مشغول کارهای دیگر می شویم. با فرمانده گردان صحبت کردم و به او گفتم که به جبهه نرفته ام و پس از اصرار قرار شد که مرا در گروه پشتیبانی و تدارکات قرار دهند.»(نامه شهید)

اخلاق و کردار شهید در شهر و روستای محل خدمتش زبانزد خاص و عام بود و هر شخصی با اولین برخورد با وی شیفته اخلاق و رفتار نیکویش می شد. از کودکی علاقه زیادی به خواندن قرآن داشت و از صدای دلنشین برخوردار بود و به دعا و نوحه خوانی می پرداخت.

حمید تنها پس از یک ماه حضوردر جبهه طی عملیات رمضان در شلمچه بر اثر اصابت ترکش خمپاره به شهادت رسید. روحش شاد.

گزیده‌ای از وصیت‌نامه شهید

«یا ایتها النفس المطمئنه اِرجعی الی ربک راضیه مرضیه

من با الهام از احکام حیات بخش اسلام و با پیروی از آیین پاک محمد (ص) و نیز با توجه به آیه فوق سرانجام پس از مبارزه با نفس، آن را آرام و مطمئن نموده و با کمال خشنودی و رضاء تصمیم گرفتم که به سوی خدای خود رجعت نمایم و امیدوارم خداوند نیز از من راضی باشد. از مردم مبارز و قهرمان      می خواهم که همانند گذشته پیوند خود را با امام حفظ نموده و در راه تحقق آرمانهای انقلاب اسلامی از ایثار جان و مال دریغ ننمایند و از مسئولین محترم خواهش می کنم در برخورد با مردم خوشرویی و محبت کنند و این را به یاد داشته باشند که هر چه مسئولیت بیشتر می شود به همان نسبت باید بر تقوا و خضوع آنها افزوده گردد.

ای مادر مهربان و دلسوز و ای مادری که برای من هم پدر بودی و هم مادر؛ اگر چه ممکن است فقدان من تو را متأثر سازد ولی در عین حال تو را به صبر و استقامت وصیت می کنم و از تو می خواهم که بر خدا توکل نمایی. این را بدان که مسایل تأثیر برانگیزتری نیز وجود دارد که باید به آنها بیاندیشی. به خانواده هایی فکر کن که تمام عزیزان و هستی خود را در این جهاد مقدس فدا کرده اند. باید به خانواده های محروم فلسطینی بیاندیشی که هر لحظه و هر ساعت زیر بمباران های وحشیانه جنایتکاران جان می دهند. آنوقت قلبت آرام می گیرد و بر فداکاری من ارج می نهی.»